Mike po usłyszeniu tej wspaniałej wiadomości od razu ruszył w stronę Siedziby Drużyny Shadows. Chłopak jest z Akillianu jednak ma szansę dostać się do jednej ze wspanialszych drużyn w Galaktyce. Gdy Mike dobiegnie do siedziby czeka przed wejściem, czeka aż ktoś otworzy, chłopakowi cały czas towarzyszy uśmiech na twarzy. To dla niego życiowa szansa, prawie każdy tu go zna. Co roku był tu na szkółkach, więc wie jaki jest system w Shadows. Dodatkowo nosił już strój z numerem siedem, Mike nie myśli o tym, że nie muszą go przyjąć do drużyny. Jest wręcz pewien, że z jego umiejętnościami da radę pokonać mieszkańców Shadow. Ciekawe czy na Stadionie się nie spali...

Chłopak aż zbladł gdy zobaczył dawną gwiazdę Shadows, chodzi tu oczywiście o Sinneda. Pierwsze co chciał zrobić to podlecieć do niego i poprosić o autograf, jednak miał inny cel, chciał zostać zawodnikiem swojej ulubionej drużyny. Sama myśl o graniu powodowała uśmiech na twarzy Mike, jednak nie mógł się teraz rozczulać nad sobą, pierwsze co to odpowiedział.
- Siemka, to ja lecę ten, tego, no... Idę się przebrać.
Chłopak po prostu się spalił, spalił się mówiąc do przyszłego trenera - Mike nie widział innej opcji niż przyjęcie go do drużyny Shadows. Szybko poleciał do szatni i wybrał strój, numer na koszulce był oczywisty. Gdy wychodził na stadion każdy z widzów mógł zobaczy numer siedem. Ten numer towarzyszył młodemu Akillianczykowi podczas każdej szkółki, teraz ma nadzieję, że też przyniesie mu szczęście. Gdy tylko dostaję piłkę, zaczyna się nią bawić - pierwsze co to robi kapki. Trochę ospale, jednak ładnie to mu wychodzi, ma to na celu rozgrzania go.
- Co mam robić? Może jacyś przeciwnicy, lub coś?
Patrzy się w górę na Sinned'a i czeka aż ten odpowie.

Kamo gdy nie mógł odnaleźć w domu swojego brata dowiedział się od rodziców, że Mike pobiegł na rekrutacje do drużyny Shadows. On jako starszy brat miał go pilnować, a on sam wyruszył z domu. Kamo ubrał się, spakował do plecaka strój do piłki, ruszył co sił w nogach w stronę Siedziby Shadowsów. Mimo, że był zły na brata, zrozumiał, że to dla niego bardzo ważne, tak jaki i dala niego samego. Biegł przez pół miasta, aż wreszcie dotarł na miejsce. Przed nim znajdował się okazały budynek z wielkim logiem drużyny Shadows na ścianie. Z uśmiechem na twarzy podszedł bliżej wejścia i zadzwonił dzwonkiem do drzwii. Nie mógł się doczekać aż spotka Sinneda - swojego idola piłkarskiego, który prawdopodobnie będzie jego trenerem. Po chwili czekania drzwi otworzył mu robot, który zaprowadził go na murawę stadionu.

Kamo faktycznie otworzył robot i zaprowadził na murawe, lecz są oni jeszcze w drodze. Tymczasem Sinned cofa się lekko z piłką i chwyta ją między kostki, po czym wybija się momentalnie z fluxem nad Mike'a, co dla kandydata jest niezwykle pasjonujące. Gwiazda Shadow robi 'śrubę' w powietrzu, z piłką, nad "rywalem" i ląduje za jego plecami, po czym idzie spokojnie na jego bramkę, jakby chciał powiedzieć "Jestem Sinned i mimo iż idę wolno to i tak mi nie zdołasz zabrać piłki." (oczywiście tak nie mówi) Panosząc się na boisku i zmierzając w twoją bramkę, Sinned pokazuje swoją klasę i formę mimo swojego wieku.

Udało ci się zabrać piłkę Sinnedowi i teraz leżysz z piłką metr od ciebie, zaś gwiazda Shadows jest 2 metry od piłki ale stoi na nogach. On bawi się teraz i widząc, że stracił piłkę łapie się za głowę, po czym odwraca w kierunku piłki i idzie powoli po nią. Robot, który prowadzi Kamo zwraca się do niego:
- Sinned wspominał, że dzisiaj jest rekrutacja ale dwie osoby w 10 minut.. Kim w ogóle jesteś? Ja jestem robotem i pomocnikiem Sinneda.
Z takim dialogiem prowadzi go na stadion.

Ja nazywam się Kamo! Gra w Shadowsach to moje marzenie, dlatego więc tu jestem. Bardzo ci dziękuję, że mnie tu przyprowadziłeś. A taki w ogóle, to co mam teraz robić?
Potem robot zaprowadził go do szatni gdzie mógł się przebrać, a następnie wyruszył na murawę stadionu aby zacząć swą rekrutację.

Tak! - To słowo przeleciało kilka razy przez głowę młodemu chłopakowi. Udało mu się odebrać piłkę byłej gwieździe Shadows, to był krok do przodu. Teraz Mike zaczął "dyktować" warunki tej gry, jednak nie przez długo, gdy zobaczył upadającego Sinneda, zatrzymał piłkę i podleciał do staruszka.
- Nic Panu nie jest? Przepraszam za ten ostry wślizg, ale to chyba przez Smog.
Chłopak uśmiechnął się i pomógł wstać, po czym podleciał do piłki i kopnął ją prosto do bramki, piłka nie leciała jakimś dziwnym torem, czy też w powietrzu. A poturlała się po ziemi - Mike wybrał najłatwiejszy sposób i najbezpieczniejszy. To miało mu tylko zapewnić miejsce w drużynie. Jeszcze był jeden cel - kapitan. Ale o tym młody Akiliańczyk może tylko pomarzyć.